De afgelopen 3 maanden ( jan – mrt ) voelde elke training
aan als een wedstrijd, ook al liep ik een rustige duurloop, voelde dit zelfs
aan als zwaar. Dit leidde tot behoorlijk wat frustraties omdat ik niet de
tijden kon lopen die ik wilde lopen. Hierdoor ging ik nog harder trainen wat
uiteindelijk resulteerde in een negatieve spiraal en dalende prestaties.
Dit alles heb ik te danken aan 2 operaties die ik begin
december 2013 heb laten uitvoeren in het Radboud universiteit Nijmegen.
De rede van deze operaties waren jaren lang last van in de
winter hele koude handen.
Zelfs zo koud dat er een minimale doorbloeding was met als
gevolg dode en blauwkleurige vingers. Ook al was het +5 graden kreeg ik deze
verschijnselen al. Waardoor ik ook geregeld veel moeite had om bijv. de veters
van mijn loopschoenen los te maken omdat de kracht volledig weg was. De
afgelopen jaren heeft men verteld dat dit frostbite is en dat mijn handen ooit
bevroren waren geweest en dat ik er mee moest leren leven, totdat er een professor
bij het Radboud om de hoek kwam kijken en mij vertelde dat hij de oplossing
had.
2 operaties waarbij ze wat lucht uit de longen laten en
achter de long een zenuw van het sympathisch zenuwstelsel weg branden. Deze
zenuw zorgt voor de warmte/koude geleiding.
Alle in het verleden gedane operaties met deze klachten waren
succesvol.
Natuurlijk stelde ik de vraag “kan ik vrij snel daarna weer
trainen”? ja dat kan was het antwoord. Dus voor mij was het geen moeilijke
keuze om hier direct ja op te antwoorden.
De 2de operaties was voor de kerst vakantie.
Het resultaat was direct merkbaar met warme handen met een
gezonde kleur.
Vervolgens 2 weken rust gepakt en in jan. wilde ik alles
weer oppakken met het blik op Rotterdam marathon. Al gauw merkte ik dat het
moeilijk zou gaan worden om daar weer te pieken.
Klachten: hele hoge ademhaling, snelle verzuring en daardoor
snelheden lopen die totaal niet bij me pasten, en dat ik niet mee kon met de
groep waar ik normaal gesproken bij liep.
Maar ik moest accepteren wat niet lukte.
Ik ging nog harder trainen om de snelheden te lopen die ik
normaal gesproken zou lopen, maar het ging niet, ook al deed ik nog zo m’n
best, het werd zwaarder en zwaarder.
Tot het moment daar was en ik moest toegeven dat marathon
Rotterdam niet haalbaar was.
Pfff wat een moeilijk moment, en wat nu? Gefrustreerd op de
bank zitten? Ja, dat heb ik gedaan, maar daar heb ik alleen mezelf mee, dus
blik op de toekomt en maar toegeven dat narcose / operatie er niet binnen een
paar weken uit is en wel maanden kan duren, wat de verklaring is van de zware
ademhaling / zware trainingen, resultaat meer afbreuk dan opbouw. Er werd een
nieuw plan gemaakt: 2 weken volledige rust om het lichaam te laten herstellen,
en dat had effect want energie kwam weer terug en het plan werd gesmede.
Vanaf april de volledige blik op het Militaire WK marathon
in de thuisstad Eindhoven 12 okt!
April-mei gaat in het teken staan van veel rustige
duurtrainingen.
Juni-Juli gaat in het teken staan van snelheid.
Om vanaf eind juli de volledige focus te leggen op de marathon.
Dit gaat gebeuren in de vorm van veel marathon blokken, waarbij we de duurtrainingen van april-mei combineren met de snelheid van juni-juli, dit alles in combinatie met voorbereidende wedstrijden.
Hopelijk dat dit alles tot een succes gaat brengen en dat ik
niet te veel belemmerd wordt door de na weeën van de operatie.
Ik ga er in ieder geval alles aan doen om te kunnen vlammen
op 12 oktober.
Het gaat me lukken!!
